De Spaanse patriottische politie leest mee 

Spionage Catalaanse nationalisten

Wat als de overheid van een democratisch land de wet overtreedt of stilzwijgend medeplichtig is ? Spanje worstelt er al mee sinds de dood van dictator Franco. Het nieuwe topje van de ijsberg kreeg de naam Catalangate en kwam aan het licht via het Amerikaanse blad The New Yorker. Het publiceerde twee weken geleden de reportage “How democracies spy on their citizens”. Daarvoor baseerde het zich op de bevindingen van Citizen Lab, een onderzoeksteam van de universiteit van Toronto, dat gespecialiseerd is in research naar hoogtechnologisch misbruik van mensenrechten. 

De onderzoekers stelden vast dat minstens 65 Catalaanse Europarlementariërs, leden van het Spaanse Congres en het Catalaanse Parlement, Catalaanse regeringsleiders, advocaten, journalisten en activisten die zich willen afscheuren van Spanje, bespioneerd werden nadat hun smartphone werd geïnfecteerd met het spionageprogramma Pegasus. Volgens de Israëlische fabrikant NSO wordt het systeem alleen verkocht aan staten die strijden tegen georganiseerde misdaad en terrorisme. 

Niemand van de slachtoffers had op het ogenblik dat de hacking begon een misdaad begaan en er waren ook geen vooruitzichten dat dat zou gebeuren. De meeste cyberbesmettingen vonden plaats in de aanloop van het Catalaanse referendum in 2017 tot en met 2020, toen de socialistische premier Sánchez al regeringsleider was. Hij heeft zich nochtans altijd voorstander getoond om weer een dialoog op gang te brengen met de Catalaanse regering na de escalatie van het conflict onder zijn conservatieve voorganger Mariano Rajoy. 

De Spaanse regering beweerde na de onthullingen van The New Yorker dat het zich niet bewust was van enige vorm van cyberspionage. Door net zoals de rechtse oppositie en de koning het mantra aan te heffen dat Spanje een geconsolideerde democratie is, wekte de regering in feite nog meer de indruk dat ze op de hoogte was van het bespieden van de Catalaanse nationalisten. 

Dat werd nog versterkt toen afgelopen woensdag de in het nauw gedreven minister van defensie Margarita Robles bijna stamelend het volgende zei in het parlement: “Wat moet een staat doen ? Wat moet een regering doen wanneer iemand de grondwet schendt, wanneer iemand de onafhankelijkheid afkondigt, wanneer iemand wegen blokkeert en de openbare orde verstoort ?” 

Arnaldo Otegi, van de Baskische nationalistische partij EH Bildu, in de podcast van de Spaanse ex- politicus en -vicepremier Pablo Iglesias: “Enkele oligarchische, financiële, militaire en politie sectoren zijn na 40 jaar dictatuur ongestraft uit de dictatuur gekomen en blijven in de marge actief van de Spaanse deep state met voldoende autonomie om hun praktijken zonder enige controle uit te voeren”. De cloacas (riolen van de staat), zoals de deep state in Spanje ook wordt genoemd, treden in actie wanneer de eenheid van Spanje of verworvenheden van de elite worden bedreigd. 

Was de Spaanse regering op de hoogte van de cyberaanvallen en/of werd het gegijzeld door de deep state ? Citizen Lab ontdekte veel indirect bewijs. De Spaanse krant El País legde twee jaar geleden bronnen bloot van de Spaanse geheime dienst CNI die aantoonden dat zij beschikte over Pegasus-spyware. Een medewerker van NSO bevestigde ook dat Spanje was binnengehaald als klant. 

Een verontrustend maar voorspelbaar aspect van de Catalangate zaak was het aanvankelijk stilzwijgen in de hoek van de conservatiefgezinde media. Toen ze het nieuws niet langer konden verbergen, stelden ze het voor als een gerechtvaardigde actie tegen een beweging die een bedreiging vormt voor Spanje. Het Catalaans conflict heeft het Spaans nationalisme op scherp gezet. Het doordringt de structuren en duistere achterkamers van de staat.  

Ondertussen duiken er dagelijks nieuwe intriges op in de Catalangate soap. Ook de telefoons van premier Sánchez, minister van Defensie Margarita Robles en minister van Buitenlandse Zaken Arancha González Laya bleken besmet. De officiële mededeling vanuit de regering is dat de hacking afkomstig is van buitenaf. Dat valt heel relatief te interpreteren.  Zowel aan de kant van de nationalisten en de linkse coalitiepartner Unidas Podemos van de socialistische regering Sánchez, als de rechtse oppositie stuitte dit op ongeloof en scepsis. De conservatieve krant El Mundo stak vandaag de kroon af met de kop “Sánchez ondermijnt de rechtsstaat door bekend te maken dat hij werd bespioneerd”.

John Scott-Railton, een van de auteurs van het Citizen Lab rapport, vroeg zich op Twitter af waarom het nieuws plots werd bekendgemaakt, welke technische analyse daartoe had geleid, wanneer de infecties werden ontdekt, wat tot de ontdekking had geleid, wie er nog zal worden gecontroleerd en of er nog slachtoffers zijn. Volgens Railton benadrukt de regering dat de spionage van externe afkomst is omdat er geen enkele toestemming is voor gegeven door een Spaanse rechter.

In feite zijn de Catalaanse nationalisten niet verbaasd dat ze bespioneerd werden. Het ligt helemaal in de lijn van de vuile oorlog die tegen hen wordt gevoerd zoals de illegale doodseskaders GAL in de jaren tachtig. Die werden door het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken opgelicht om de Baskische terreurgroep ETA te bestrijden. Dit werd jaren later in de rechtbank bewezen met veroordelingen die werden omgezet in gratie voor de beschuldigden.  

De nationalisten en Unidas Podemos willen dat er koppen rollen en eisen een parlementaire onderzoekscommissie. De socialistische PSOE, de Partido Popular, Ciudadanos en Vox stelden hun veto.

De geheime dienst CNI heeft in feite twee opties. Toegeven dat de deep state bestaat of erkennen dat het zijn werk niet goed heeft gedaan om de persoonlijke gegevens van de ministers te beschermen. Niemand gelooft dat het zover zal komen.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Spaanse verkiezingen met groeten uit Catalonië

Het centrale thema van de Spaanse verkiezingen is Catalonië

Vandaag trekken de Spanjaarden voor de derde keer in minder dan vier jaar naar de federale stembus. Het zijn de meest open en onvoorspelbare Spaanse verkiezingen sinds mensenheugenis. De uitkomst belooft even open te worden en het land politiek nog meer op slot te zetten. Centraal thema: Catalonië.

Tot vier jaar geleden was de nationale politiek even bipolair als het Spaanse voetbal. Als Barça niet wint, is het Real Madrid en viceversa. Na twee opeenvolgende ambtstermijnen met de Partido Popular of de socialistische PSOE aan het roer viel er altijd wel eens een corruptieschandaal teveel uit de kast of gooide een economische crisis roet in het eten van de regering. Daarna was het weer de beurt aan de aartsrivaal. Coalities kwamen alleen voor in de regionale deelregeringen.

De socialistische regeringen hadden de neiging om een Europees laagje vernis over Spanje te leggen. Zelden meer dan symbolische daden zoals de legalisering van abortus en het homohuwelijk. Zoethoudertjes voor progressief Spanje. Te vergaande socialistische dadendrang maakte de PP toch weer ongedaan als het weer de touwtjes in handen had. Vanuit de oppositie trok de conservatieve partij zelfs naar het Hooggerechtshof om het nieuwe statuut van Catalonië  aan te klagen in 2010. De kiem van de huidige Catalaanse crisis.

Pedro Sánchez
Volgt Pedro Sánchez zichzelf op als premier ?

Het tweepartijensysteem ligt sinds 2015 op apegapen. Het nieuw-linkse Podemos predikt het socialisme dat machtspartij PSOE niet (meer) op de radar heeft en aan de rechterzijde verscheen de partij Ciudadanos op het toneel. Sinds de regionale Andalusische verkiezingen van december vorig jaar moet er ook rekening worden gehouden met een rijzende extreemrechtse ster aan het politieke firmament: de partij Vox.

Het Spaans Electoraal Comité besloot dat de leider van Vox niet mocht deelnemen aan de twee TV verkiezingsdebatten van  afgelopen week omdat Vox geen verkozenen heeft in het huidige parlement. Hetzelfde Comité besloot ook dat het Catalaanse TV-station TV3 het tijdens de verkiezingscampagne niet mocht hebben over “politieke gevangenen” wegens inbreuk op de neutraliteit. De debatten van de kopstukken van PSOE, PP, Podemos en Ciudadanos op de openbare omroep RTVE en mediagroep Atresmedia bevestigde het zwart-wit panorama waarin Spanje vandaag zijn stem uitbrengt.

Spanje is politiek gefragmenteerder dan ooit maar blijft puberaal zwart-wit denken. Rechts versus links, rechts versus rechts. Een bloemlezing uit de twee debatten vol lawaai, hysterie en spierballenvertoon: beledigingen en leugens van de Partido Popular en Ciudadanos aan het adres van de PSOE en bekvechterij over en weer tussen de rechtse partijen onderling. Zoals verwacht ook heel veel uitvallen naar Catalonië en beloftes van rechts om de separatisten zwaar te straffen net zoals de Baskische ETA in het verleden.

Albert Rivera van Ciudadanos beschuldigde uittredend socialistisch premier Pedro Sánchez meteen van gratie te willen verlenen aan de Catalaanse politieke gevangenen. Een pertinente leugen. Pablo Casado van de Partido Popular had het opnieuw over de Catalaanse staatsgreep en het hoogverraad van Sánchez door aan tafel te zitten met “zij die Spanje willen breken”. Repliek van Pedro Sánchez: het is wel tijdens de regeerperiode van Mariano Rajoy dat Catalonië 2x een onafhankelijkheidsreferendum heeft georganiseerd en informeel de onafhankelijkheid heeft uitgeroepen.  

De beschamende boksmatch bracht de staatsman in Pablo Iglesias, de leider van Podemos, naar boven. Tijdens de twee debatten straalde hij voortdurend sereniteit en waardigheid uit en stelde hij zich op als moderator in het hanengevecht. Om het politiek conflict met Catalonië op te lossen is er volgens hem empathie nodig, luisterbereidheid, minder verwijten en een verzoeningsproces. De wil om in te zien dat Spanje een pluranationalistisch land is. Zonder met de vinger te wijzen, zei hij dat er te gratuit met termen als “verraad” wordt gegooid. Als er iets Spanje verraadt, is het corruptie.

Pablo Iglesias Podemos
Unidas Podemos voorman Pablo Iglesias zoals altijd zonder pak en das.

Het « pro-ETA socialisme » buiten beschouwing gelaten viel er niet veel nieuws te rapen over waarover de verkiezingen nog zouden moeten gaan. De dodelijke cocktail van de afnemende economische groei en stijgende werkloosheid. De werkloosheidscijfers van het eerste trimester van dit jaar zijn de slechtste sinds 2013. De enorme luchtbel op de immobiliënmarkt (weeral) en het gebrek aan politieke wil om iets aan de leegstand te doen. De pensioenen, waardige lonen en arbeidscontracten. De hervorming van justitie, ecologische maatregelen en investeringen in de publieke gezondheidszorg en openbaar onderwijs. 

Tijdens de TV debatten werd Vox geen enkele keer expliciet vermeld maar hing de opkomst van de extreemrechts partij wel voortdurend in de lucht. Het is de vraag of Vox eigenlijk wel geïnteresseerd was in een deelname aan de debatten. De partij schuwt de traditionele media omdat het vindt dat ieder medium politiek interpreteert zoals het gebekt is. Daarom is de partij van Santiago Abascal misschien de echte winnaar van de debatten. De meerderheid van de Spanjaarden weet nu nog niet of Vox meer in zijn mars heeft dan “Viva España”, “laf rechts” (alle andere rechtse partijen), “feminazi’s” (feministen), anti-separatisme en de verdediging van de jacht en stierengevechten. Waarom prediken de franquistische nostalgici bv. het neoliberale sociaaleconomische model dat het Front National en Vlaams Belang 20 jaar geleden aanhielden ? Dat verkoopt vandaag toch niet meer bij extreemrechts ?  

Vox en Franco
Vox heeft een nostalgische droom

Hoe zou Santiago Abascal uit de verf komen in een debat met de vier andere grootste partijen ? Doordat de partij vooral communiceert via eigen sociale media is Vox voor de traditionele partijen moeilijk te vatten. Waarom staan er bijvoorbeeld vrouwen op de kieslijsten van deze vrouwonvriendelijke partij ? Is het omdat Vox vindt dat verkrachters levenslang moeten worden opgesloten of omdat iedere Spanjaard het recht zou moeten hebben om een wapen in huis te hebben om zijn familie te verdedigen ? Volgens de laatste peilingen zou het meevallen met de groei van de groentjes in de Spaanse politiek. Extreemrechtse stemmers geven echter dikwijls niet toe op wie ze gaan stemmen.

Catalaanse onafhankelijkheidsvlag
Een deel van Catalonië heeft een toekomstdroom

Er viel toch een nieuwtje te rapen in het tweede verkiezingsdebat. Omdat Ciudadanos een cordon sanitaire heeft gelegd rond de socialisten zei Pedro Sánchez voor het eerst dat hij een mogelijke coalitie met Ciudadanos uitsluit. De ooit zelfverklaarde sociaalliberale partij is sinds de spanningen met Catalonië te veel geradicaliseerd naar rechts. Het zal er een regeringsvorming niet makkelijker op maken en het doet links weer lonken naar gedoogsteun van de Baskische en Catalaanse nationalisten. Verraad voor rechts met de hete adem van Vox in de nek. De Catalaanse boemerang blijft maar terugkeren. From Catalunya with love – return to sender. 

Catalaanse klokkenluiders en Spaanse beerputten

Catalaanse klokkenluiders

Spanje leek lang een blinde vlek op de Europese kaart van extreemrechts. Sinds het Catalaanse referendum van 1 oktober 2017 draait de motor van de op papier centrumrechtse partijen Partido Popular en Ciudadanos op testosteron en electoraal geïnspireerde vaderlandsliefde. In het centrum van het federale politieke spectrum blijven alleen nog de socialisten over. Aan de uiterst rechtse kant is de partij Vox de nieuwe rijzende ster aan het extreemrechtse firmament. De verstandhouding met Ciudadanos en PP is groot genoeg om gedoogsteun te verlenen voor de nieuwe Andalusische deelregering.

De regionale verkiezingen in Andalusië van vorige maand waren de eerste stembusgang in Spanje sinds de vervroegde Catalaanse verkiezingen op 21 december 2017. Als de meerderheid van de Catalanen luistert naar typisch Spaanse familienamen als García, Martínez of López i.p.v. Ferrer, Puig of Puyol is de massale migratiestroom in de loop der tijden van Andalusiërs richting het welvarende Catalonië daar niet vreemd aan. Toch scheert de catalanofobia (afkeer voor Catalonië) hoge toppen in het uiterste zuiden van Spanje, ondanks de familiebanden tussen de twee regio’s.

Na bijna 40 jaar onafgebroken socialisme aan het hoofd van de Andalusische regering wonnen de socialisten opnieuw de verkiezingen maar met zwaar stemmenverlies. Ex-regeringsleidster Susana Díaz, mantelpakjessocialiste met 1001 gezichten, kon maar moeilijk verteren dat het socialistische huis na bijna vier decennia volledig was uitgewoond. Ze sneerde naar haar partijgenoot en federaal premier Pedro Sánchez dat hij zich tijdens de Andalusische verkiezingscampagne niet hard genoeg had uitgesproken tegen het Catalaanse separatisme. Partido Popular en Ciudadanos, de partijen die tijdens de campagne daar wel hun leitmotiv van hadden gemaakt, sloten op 9 januari een regeerakkoord met de steun van Vox.

De afgelopen verkiezingen in Andalusië hebben nog verder het deksel van de Spaanse beerputten gelicht sinds het Catalaanse referendum van 2017. De sindsdien grijsgedraaide lofzang aan de grondwet en het aanzwengelen van catalanofobia is van strategisch fundamenteel belang voor de Spaanse rechterzijde. Het dient om de zuurstoftoevoer naar de socialisten en Podemos dicht te snoeren. Links is in Spanje nooit groot geweest zonder de steun van de progressieve kiezers in Baskenland en Catalonië. Olie op het Catalaanse vuur gooien dient om het kiezerskorps in die regio’s in de richting van regionale, separatistische partijen te duwen, weg van federaal links.

Het Catalaanse separatisme is veeleer een aanklacht tegen het Spaanse staatsapparaat en nationale media die kritiekloos unionistische propaganda spuien dan een opstand tegen Spanje. Na de dood van Franco werd de overgang van dictatuur naar democratie onderhandeld tussen de oppositie en het oude regime. Na twee jaar mocht de Spaanse bevolking zich in een referendum uitspreken over hun huiswerk. Dat de nieuwe grondwet geen volledige breuk was met Franco zijn visie op Spanje kon de opluchting niet drukken. Na 36 jaar dictatuur waren de Spanjaarden in staat om zelfs een telefoonboek als grondwet goed te keuren.

Juan Carlos en Sofia brengen stem uit
6 december 1978: ook het vorige koningskoppel bracht zijn stem uit in het referendum over de democratische grondwet

Zowel de Partido Popular als de voorganger Alianza Popular werden opgericht door Manuel Fraga, een van de voornaamste ministers van het Franco regime. Na de oprichting van de Partido Popular in 1989 was het nog een decennium wachten op een veroordeling, met tegenzin, van het Franco regime. Ook Ciudadanos en Vox doen geen enkele poging om in het reine te komen met het fascistische verleden van Spanje. Vorige maand vond in Barcelona een federale ministerraad plaats. Nadat premier Sánchez van de gelegenheid had gebruik gemaakt om de Catalaanse minister-president Quim Torra te ontmoeten, vond Ciudadanos leider Rivera het een belediging voor Spanje dat Sánchez Torra had ontvangen met de honneurs van een staatshoofd. De voorzitter van Vox ging nog verder en zei dat Sánchez de couppleger had moeten in de boeien slaan i.p.v. aan tafel te zitten met hem.

De Spaanse ruk naar rechts, de doorbraak van Vox, melancholie naar het koloniale verleden van Spanje en het omarmen van het politiek incorrecte kadert in de conservatieve contrarevolutie die wereldwijd de kop opsteekt.  Het is een symptoom van niet kunnen omgaan met diversiteit en angst dat dit de maatschappelijke orde in gevaar zal brengen. Wat de Andalusische verkiezingen hebben duidelijk gemaakt is dat de nederlaag van links vooral te maken heeft met de angst voor het verlies van “españolidad”. Voor Vox is massa immigratie in de eerste plaats een bedreiging voor de Spaanse territoriale eenheid en waarden. Meer dan de vrees dat de armoede bij autochtonen hierdoor zal toenemen of tot jobverlies zal leiden. Slechts 15% van de Andalusische stemmen voor Vox was afkomstig uit de hoek van de traditionele linkse kiezers. De keuze voor Vox kwam hoofdzakelijk van een ancien régime elite die zich altijd als een vis in het water heeft gevoeld bij de traditionele conservatieve partijen.

12 verkozenen Vox in Andalusië
De 12 politici die voor Vox in het Andalusisch Parlement zullen zetelen. Maandloon: 4300€ van een institutie die ze eigenlijk willen afschaffen. Als het van Vox afhangt, mag er enkel een nationale regering bestaan.

Omdat rechts Spanje er belang bij heeft om het Catalaanse separatisme voortdurend te demoniseren, weerklinkt er ook buiten Catalonië meer en meer protest tegen de Spaanse instituties en de aanpak van de Catalaanse crisis. De monarchie zag in het onafhankelijkheidsreferendum een hefboom om de grondwet en het koningschap te consolideren maar dat draaide na FelipeVI zijn vlammende speech van 3 oktober 2017 anders uit. Ook in Asturias, Navarra, Baskenland en de Balearische Eilanden wordt sindsdien de Spaanse parlementaire monarchie in stijgende mate in vraag gesteld.

Ook aan de openbare Spaanse universiteiten is er een republikeins reveil aan de gang. In meer dan de helft werden er tussen eind november en midden december symbolische referenda over de grondwet en de monarchie georganiseerd. De studenten vinden dat de monarchie een anachronistische, corrupte instelling is die door Franco werd gerestaureerd. De Spaanse jongeren zijn ook de onaantastbaarheid van de grondwet beu. Die werd meegeschreven door het oude regime en onder druk gestemd lang voordat zij geboren waren.

Misschien komt er ooit een dag dat de Spaanse democraten Carles Puigdemont en co. zullen bedanken voor hun opofferingen om de Spaanse instellingen en politiek in vraag te stellen en uit te dagen.